Voorbij de havenmond Glinstert de avondster, ik moet de haven uit! En laat de zandbank zwijgen als de ster, wanneer ik zeewaarts stuit. 't Is zulk getij dat slaapt en toch beweegt, zonder geluid en schuim, wanneer wat kwam vanuit de diepste zee keert terug in 't ruim. Schemer en avondbel, en duisternis daarna! En schrei geen zoute tranen van vaarwel, wanneer ik ga; al draagt vanuit de grens van Plaats en Tijd de vloed mij van de grond, ik hoop mijn Loods te zien die naast mij schrijdt voorbij de havenmond. (Vertaling: H.F.H.Reuvers)

Crossing the bar Sunset and evening star, and one clear call for me! And may there be no moaning of the bar, when I put out to sea. But such a tide as moving seems asleep, too full for sound and foam, when that which drew from out the boundless deep turns again home. Twilight and evening bell, and after that the dark! And may there be no sadness of farewell, when I embark; for tho' from our bourne of Time and Place the flood may bear me far, I hope to see my Pilot face to face when I have crost the bar. (Original: Alfred Tennyson)