De beeldhouwer Als uit graniet de kunstenaar een kikvors, roos of vleugel maakt, komt uit de harde steen zowaar iets zachts tevoorschijn, teer en naakt. In dit geval nam hij zijn hart, dat als een steen werd mettertijd, en beitelde met pijn en smart in jarenlange eenzaamheid. Werd het een vleugel of een roos, een kikker op een lelieblad ... ? een meisjeshoofd kwam na een poos uit wat hij onder handen had: met heel veel haren, naar het scheen, de ogen waren half dicht, zo keek zij slaperig langs je heen naar een denkbeeldig vergezicht. Het mooie kind vond ons te min, zij overdacht met trotse lach: zij was een bloem, in zekere zin, en bracht haar schoonheid aan de dag. Gelijk een boom die nimmer weent, maar schittert in een bliksemflits, waar al het andere versteent, zag zij zichzelf en anders niets. Zo werd het stenen hart een hoofd dat men vereert, beweent of ... breekt. Medusa had hij zich beloofd, maar liever nog een slang gekweekt. (Vertaling: H.F.H.Reuvers)

The carver See, as the carver carves a rose, A wing, a toad, a serpent's eye, In cruel granite, to disclose The soft things that in hardness lie, So this one, taking up his heart, Which time and change had made a stone, Carved out of it with dolorous art, Laboring yearlong and alone, The thing there hidden ... rose, toad, wing? A frog's hand on a lily pad? Bees in a cobweb? ... no such thing! A girl's head was the thing he had, Small, shapely, richly crowned with hair, Drowsy, with eyes half closed, as they Looked through you and beyond you, clear To something farther than Cathay: Saw you, yet counted you not worth The seeing, thinking all the while How, flower-like, beauty comes to birth; And thinking this, began to smile. Medusa! For she could not see The world she turned to stone and ash. Only herself she saw, a tree That flowered beneath a lightning-flash. Thus dreamed her face ... a lovely thing To worship, weep for, or to break ... Better to carve a claw, a wing, Or, if the heart provide, a snake. (Original: Conrad Aiken)