Barbara Allen


Barbara Allen


In Scarlet Town, where I was born
There was a fair maid dwelling,
Made every youth cry well a day
Her name was Barbara Allen.

't Was in the merry month of May
When green buds all were swelling,
Sweet William on his death bed lay
For love of Barbara Allen.

He sent his servant to the town
To the place where she was dwelling,
Saying you must come, to my master dear
If your name be Barbara Allen.

So slowly, slowly she got up
And slowly she drew nigh him,
And the only words to him did say
Young man I think you're dying.

He turned his face unto the wall
And death was in him welling,
Goodbye, goodbye, to my friends all
Be good to Barbara Allen.

When he was dead and laid in grave
She heard the death bells knelling
And every stroke to her did say
Hardhearted Barbara Allen.

Oh mother, oh mother go dig my grave
Make it both long and narrow,
Sweet William died of love for me
And I will die of sorrow.

And father, oh father, go dig my grave
Make it both long and narrow,
Sweet William died on yesterday
And I will die tomorrow.

Barbara Allen was buried in the old churchyard
Sweet William was buried beside her,
Out of sweet William's heart, there grew a rose
Out of Barbara Allen's a briar.

They grew and grew in the old churchyard
Till they could grow no higher
At the end they formed, a true lover's knot
And the rose grew round the briar.




egelantier


Barbara Allen


Scharlaken Stad, hier ver vandaan,
zo laat ik mij vertellen,
daar zingt de jeugd bij volle maan
het lied van Barbara Allen.

't Was in de mooie maand van mei,
de bloemen sprongen open,
dat William op zijn doodsbed zei:
"Ik blijf op Barbara hopen."

Hij zond zijn dienaar naar de stad
om Barbara daar te groeten,
en hij moest zeggen: "Lieve schat,
wilt gij mijn baas ontmoeten?"

Zo langzaam, langzaam liep dat wicht
naar hem op kousenvoeten,
en zei hem met een strak gezicht:
"Gij zult wel sterven moeten."

Terwijl zijn ogen uit het raam
en naar de hemel keken:
"Mijn vrienden, zorgt voor haar tezaam,
laat het aan niets ontbreken."

Zijn lijk wordt in het graf gelegd,
zij hoort de doodsklok galmen:
"Uw hart aan hem eens toegezegd,
moogt gij niet langer talmen!"

"O moeder, moeder, delf mijn graf,
twee bij een halve meter.
Ik weet dat William om mij gaf,
en sterven lijkt me beter."

"O vader, vader, delf mijn graf,
laat mij zijn liefde erven,
want William lei 't gister af,
en ik zal morgen sterven."

Zij werd begraven in de hof,
waar William rust in vrede.
Eén grafschrift zingt hun beider lof
vanuit een grijs verleden.

Twee wilde rozen sprongen daar
het bruidspaar ligt te rusten.
De rozen groeiden aan elkaar,
of zij elkander kusten.




Vertaling - HFH Reuvers Maastricht mei 2016 - Translation