DE DOOD VAN PIET RIJSTEPAP

De ouderdom komt met gebreken. Als je zestig bent valt dat nog wel mee, maar op zijn negentigste was Piet Rijstepap een echte brekebeen geworden. Op de avond van een hete septemberdag ging het plotseling waaien en regenen. Men vroeg zich af waar opa was. Hij werd gevonden in de tuin, rillend in zijn schommelstoel onder een kletsnatte deken.
Die nacht was Piet gaan hoesten. Hij kreeg hoge koorts en begon te ijlen. Een zekere meneer Hendriks scheen aan zijn bed te zitten en een pistool op hem te richten. "Doe dat ding weg, meneer Hendriks", zei de oude met vermoeide stem, "voordat het per ongeluk af gaat". Daarna kwam er een vreselijke hoestbui.

De dokter kwam en constateerde longontsteking. Voor zo'n oude man is dat geen kattenpies. Kleindochter Julie ging de pastoor halen. Die kwam met een misdienaar langs om Piet te bedienen. "Wat was dat nou, Piet, met die meneer Hendriks?", vroeg hij nog. Maar de oude grijsaard was zachtjes in slaap gesukkeld.
De volgende ochtend voelde hij zich veel beter. Hij wilde zelfs opstaan om in de tuin te gaan wandelen. Hij vroeg aan Julie een kopje koffie en een beschuitje met jam. Bevend nam hij een slokje, maar liet het verder onaangeroerd. De driejarige Kevin kwam een kusje brengen, en Kwik de hond ging bij hem op bed liggen. Maar in de middag scheen Piet veel pijn te hebben.

"Waarom is opa zo wit?", vroeg Kevin, en Julie ging met ingehouden adem in de kamer waar Piet Rijstepap bewegingloos op bed lag met gesloten ogen. Was hij .. ? Ontroering maakte zich van haar meester, en zij wilde stil weggaan om haar huisgenoten van opa's verscheiden deelgenoot te maken. Maar toen bewoog Piet zijn hand ...
Hij deed zijn ogen open, en zei zachtjes: "Julie ... Julie, waarom plegen de Palestijnen zelfmoord in de Israëlische steden, en sleuren tientallen Joden mee in de dood?" Hij keek zijn kleindochter aan. Met tranen in de ogen schudde zij haar hoofd, om te beduiden dat zij het antwoord niet wist. Toen slaakte Piet Rijstepap een laatste diepe zucht. Zijn mond viel open. Zijn ogen staarden in het niets ..

Julie rende de kamer uit en waarschuwde haar huisgenoten: haar man Willem, die net thuis was gekomen, haar moeder Jeannette die aan een rolstoel was gekluisterd, en de kinderen Kevin en Wendy. De kleine Wendy was vijf, en had stilletjes met haar poppenhuis gespeeld. Nu kwamen zij allemaal samen in de sterfkamer, waar Piet nog steeds in dezelfde houding lag. Julie stak een kaars aan en deed de luiken voor het raam. Zij zette de wijzers van de grote staande klok stil: het was precies vijf uur in de namiddag ...
Maar opeens kwam de oude in beweging. Met horten en stoten kwam hij overeind. Hij keek zijn familieleden een voor een aan, een vage glimlach op de lippen. "Ik ga jullie verlaten, kinderen", sprak hij, bevend maar duidelijk. "Ik zie jullie allemaal terug in de hemel ... "
Hij zakte terug in de kussens, en sloot de ogen. Toen begon zijn mond te beven. Het was alsof hij nog iets wou zeggen ... "Julie .. ", zei hij, " .. de Jihad .. de heilige oorlog van de islamieten .. ze maken die arme jongens wijs dat zo'n zelfmoordaktie ... " Hij keek Julie treurig aan. " .. Dat die terreuracties hen rechtstreeks in het paradijs brengen ... "
Toen sloot hij voorgoed de ogen.